لوپوس اریتروماتوس:

لوپوس اریتروماتوس سیستمیک (Systemic Lupus Erythematosus) یک بیماری خودایمنی مزمن است که می‌تواند قسمت‌های مختلف بدن از جمله پوست، مفاصل، کلیه‌ها، و سیستم عصبی را تحت تأثیر قرار دهد. این بیماری زمانی رخ می‌دهد که سیستم ایمنی بدن به اشتباه به بافت‌های سالم حمله می‌کند و باعث التهاب و آسیب می‌شود.

**روش‌های تشخیص لوپوس:**‌‍‍‍

تشخیص لوپوس اغلب شامل ترکیبی از معاینه بالینی، بررسی تاریخچه پزشکی بیمار، و انجام آزمایشات خون و ادرار است. آزمایشات رایج شامل:
1. **آزمایشات آنتی‌نوکلئر آنتی‌بادی (ANA)**: این آزمایش وجود آنتی‌بادی‌هایی را که به سلول‌های بدن حمله می‌کنند، بررسی می‌کند.
2. **آزمایشات آنتی‌بادی‌های ضد دو رشته‌ای DNA (anti-dsDNA)**: اختصاصی‌تر برای لوپوس و نشان‌دهنده فعالیت بیماری است.
3. **آزمایشات آنتی‌بادی‌های ضد‌اسمیت (anti-Sm)**: نشانگر دیگری برای لوپوس است.
4. **آزمایشات پروتئینوری و میکروسکوپی ادرار**: برای ارزیابی آسیب کلیه‌ها.
5. **آزمایشات تکمیلی**: شامل ESR (سرعت رسوب گلبول‌های قرمز) و CRP (پروتئین واکنشی C) برای بررسی التهاب در بدن.

**داروهای مرتبط با درمان:**

درمان لوپوس معمولاً شامل ترکیبی از داروها برای کنترل علائم و کاهش التهاب است :

1. **داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)**:
– ایبوپروفن (Ibuprofen)
– ناپروکسن (Naproxen)

2. **کورتیکواستروئیدها**:
– پردنیزون (Prednisone)
– متیل‌پردنیزولون (Methylprednisolone)

3. **داروهای ضد مالاریا**:
– هیدروکسی کلروکین (Hydroxychloroquine)
– کلروکین (Chloroquine)

4. **داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی**:
– متوترکسات (Methotrexate)
– آزاتیوپرین (Azathioprine)
– مایکوفتیل موفتیل (Mycophenolate Mofetil)

5. **داروهای بیولوژیک**:
– بلوکینیوماب (Belimumab)
– ریتوکسی‌ماب (Rituximab)

منابع و اطلاعات بیشتر در مورد لوپوس می‌تواند از متخصصین پزشکی و کتاب‌های تخصصی گرفته شود.